Wszystkie z tych stadionów były w ostatnich latach modernizowane lub powstały od podstaw. Pokazują jak zmienia się szybko rosnąca liga indonezyjska.

GOR Aji Imbut, Tenggarong (35 000)

© Naif Al’as

Realizowany w kilku fazach kompleks sportowy jest pierwszym tak dużym projektem po wschodniej stronie rzeki Mahakam (całe miasto znajduje się po zachodniej). W sumie na powierzchni aż 100 hektarów powstał ogromny zespół obiektów z pierwszym w Azji Południowowschodniej krytym welodromem i wieloma innymi arenami.

Główny stadion pochłonął ok. 899 mld rupii (ponad 250 mln zł) i dysponuje dwiema trybunami z zadaszeniem opartym o stalowe łuki. Zachodnia część jest częściowo wyposażona w krzesełka, podczas gdy wschodnia trybuna to wyłącznie miejsca betonowe.

Od otwarcia obiekt jest piłkarskim domem jednego z istotniejszych klubów centralnego szczebla (choć nie najpopularniejszych) – Mitra Kukar. Z kolei od 2011 obiekt nosi imię sułtana Aji Muhammada Muslihuddina, który według źródeł historycznych nocował kiedyś właśnie w tej okolicy i założył miasto Tenggarong.

Stadion Si Jalak Harupat, Bandung (27 000)

© Naif Al’as

Właściwie stadion nie znajduje się w samym Bandungu, lecz we wsi Soreang na południowych obrzeżach. Powstał w miejscu pól uprawnych w latach 2003-2005 i był przedmiotem niemałych kontrowersji z powodu kosztu. Miał pochłonąć ok. 40 mld rupii, a kosztował blisko 70 miliardów!

Zbudowany z tradycyjnym układem lekkoatletycznym (bieżnia spełnia zresztą najwyższe międzynarodowe normy), stadion jest najczęściej używany do piłki nożnej. W 2005 roku zadomowił się tu Persikab Bandung, a od 2008 największym gospodarzem jest mistrz Indonezji z 2014 roku i jeden z najpopularniejszych zespołów w kraju – Persib Bandung.

Stadion powstał z myślą o przyjęciu ok. 40 tys. widzów, ale zgodnie z normami międzynarodowymi jego pojemność jest niższa, poniżej 30 tysięcy. Realna liczba widzów przekraczała tu czasami nawet wyższą z wartości, jednak po modernizacji z 2010 liczba miejsc jest niższa od wyjściowej.

Nazwa stadionu honoruje bohatera narodowego Oto Iskandara di Natę, który miał przydomek Jalak Harupat.

Stadion Dipta, Gianyar (25 000)

© Naif Al’as

Stadion na zachodnich, rolniczych obrzeżach miasta Gianyar (południe Bali) powstał w 2003 roku, by służyć czołowemu klubowi z Bali, Persegi. Niestety, Persegi szybko przestał istnieć, a stadion przez trzy lata (2007-2010) stał pusty. W 2010 wszedł nowy klub, Bali Devata. Ten istniał zaledwie rok, a stadion – przy małym obłożeniu, braku inwestycji i klimacie sprzyjającym degradacji – popadał w ruinę.

Wreszcie, w 2015 powstał kolejny klub, Bali United (wcześniej Persisam Samarinda) i jako trzeci zespół w historii wziął stadion w zarząd. Nowy zespół przeprowadził serię inwestycji, m.in. instalując oświetlenie i malując cały obiekt w barwy klubowe.

Stadion Segiri, Samarinda (18 000)

© Naif Al’as

To najbardziej centralnie położony stadion Samarindy, największego miasta Borneo. Powstał w latach 1970. jako proste boisko z bieżnią i niewielkimi trybunami po zachodniej stronie. Gruntowną przebudowę przeszedł po wielu latach, gdy miał gościć Narodowy Tydzień Sportu 2008.

Aktualnie obiekt stanowi główna trybuna (kryta, ok. 7,6 tys. krzesełek) na zachodzie oraz łuk na planie litery C po pozostałych stronach. Głównym gospodarzem był Persisam, który jednak przeniósł się do Gianyar w 2015 roku. Aktualnie stadion wykorzystuje przede wszystkim Pusamania Borneo FC.

Stadion Diponegoro, Banyuwangi (8000)

© Hernawan Widhi

Jeszcze na początku tego stulecia stadion miał zaledwie jeden niewielki sektor po zachodniej stronie, do którego w 2005 dobudowano dwie niewielkie trybuny. W sumie jednak nie rozciągały się one nawet na zachodnią długość boiska. Wkrótce dołączyła wschodnia trybuna, również nie na całą długość.

Wschodnia część została rozbudowana w 2012, ale najważniejsza modernizacja zaczęła się w 2014 roku. Za ok. 5 mld rupii (14 mln zł) powstała nowa trybuna południowa, która pod widownią ma okazałą infrastrukturę na użytek sportowy, szkoleniowy i komercyjny. Jako jedyna, nowa trybuna otrzymała pełne zadaszenie, a jej elewację udekorowały wycięcia prezentujące tancerki w różnych pozycjach gandrung, popularnego tańca ludowego. Przy okazji tej inwestycji stadion otrzymał również sztuczne oświetlenie