Nazwa „Cock Pit” może brzmieć jak film porno, ale to przydomek jednego z tych stadionów. Cztery niezwykłe konstrukcje, a wszystkie ukończone w październiku i listopadzie…

Williams-Brice Stadium, Columbia, Karolina Południowa (80 250)

W odróżnieniu od większości stadionów futbolowych czołowych uczelni, ten zaczynał swą historię jako obiekt miejski. Zbudowany za pieniądze podatników, powstał w 1934 jako Columbia Municipal Stadium. Miał wówczas dwie trybuny wzdłuż pola gry i taki stan utrzymał się w chwili przekazania go University of South Carolina w 1941.

Pojemność 17,6 tys. miejsc nie była wystarczająca, dlatego najpierw w latach 50. powstała trybuna za jedną z bramek, a w kolejnej dekadzie bryła zamknęła się na jednym poziomie i rozmiarze 43 tysięcy miejsc.

Kluczowa dla dzisiejszego kształtu przebudowa przyszła w latach 1971-72. Wtedy to, dzięki fortunie przekazanej przez rodziny Williams i Brice całkowicie zburzono trybunę główną. W jej miejscu stanęła nowa, dwupoziomowa konstrukcja o bardzo charakterystycznej formie.

Obiekt zmienił swą nazwę, a dekadę później otrzymał również podobnie wyglądającą trybunę wschodnią. Nie jest identyczna, bowiem dolny poziom widowni to ten sam, który powstał jeszcze w 1934 roku. Górny szybko doczekał się złej sławy, ponieważ konstrukcja bardzo bujała się w trakcie meczów. Została wzmocniona w 1987, co zminimalizowało wahania.  

Południowa trybuna otrzymała okazały górny poziom w ramach ostatniej wielkiej modernizacji, umożliwiając obiektowi przekroczenie granicy 80 tys. miejsc.

Faurot Field at Memorial Stadium, Columbia, Missouri (71 168)

Legenda głosi, że gdzieś pod trybunami tego stadionu zakopane są ciężarówka i kruszarka do głazów. Takie maszyny pracowały tu w 1925 roku, gdy tworzono nieckę pod trybuny na planie podkowy. Po dwóch stronach boiska powstały na nich betonowe stopnie, a na północnym łuku widzowie od 1926 siadali na trawie.

Tradycja trawiastego łuku została zachowana do dziś, choć sam łuk był przeprofilowany w 2013, by przysunąć widzów do boiska i zwiększyć pojemność. Charakterystycznym punktem łuku jest „kamienna emka”, czyli wielka litera M ułożona w 1927 z inicjatywy studentów z kamieni pozostałych po budowie. Od tego czasu co roku studenci pierwszego roku odmalowują ją na biało.

Do 1948 roku trybuny pozostały jednopoziomowe. Wtedy zaczęła się nadbudowa na zachodzie, później na wschodzie. W sumie, na kilka rat górne trybuny wzdłuż boiska były gotowe w 1965, zwieńczone 4 lata później lożą prasową na zachodzie.

Usunięcie bieżni lekkoatletycznej pozwoliłoby przybliżyć widzów do boiska, ale najpierw trzeba było obniżyć boisko. To okazało się nieopłacalne ze względu na kamieniste podłoże. Bieżnia ostatecznie zniknęła, ale murawa pozostała na historycznym poziomie. Zamiast dodatkowych pierwszych rzędów University of Missouri sfinansowało w 1978 domknięcie stadionu trybuną południową.

W nowym tysiącleciu miejscowa drużyna Tigers została włączona do Southeastern Conference (SEC), co przyniosło kolejne inwestycje. Najpierw, jeszcze przed zmianą ligi, powstała na zachodzie okazała wieża z lożami i nowymi miejscami prasowymi. Później, w 2014,  pojawiła się nadbudowa wschodniej trybuny. Dzięki niej udało się przekroczyć 71 tysięcy, a w planach są kolejne zmiany, tym razem podnoszące rozmiar do 80 tysięcy.

Ross-Ade Stadium, West Lafayette, Indiana (57 236)

W 1922 roku David E. Ross oraz George Ade kupili od lokalnego mleczarza 65 akrów (26 hektarów) pastwisk pod nowy stadion. Właśnie z ich inicjatywy powstał w 1924 obiekt, którego nazwa Ross-Ade Stadium nie wymaga wyjaśnienia.

Budowa zajęła zaledwie kilka miesięcy, ponieważ powstało boisko z bieżnią i jedna trybuna na zachodzie. Co prawda nasyp pod północną podkowę wykonano od razu, ale trybuna na łuku powstała w 1930. Z wyjściowej pojemności 18,5 tys. stadion urósł wtedy do 23 tysięcy.

Pod koniec lat 1940. dobudowano do trybun w niecce stalowe sektory z dodatkowymi rzędami, a w 1950 obiekt zwieńczyła wieża prasowa na zachodzie. W 1955 uzupełniono wschodnią stronę, dzięki czemu powstała „symetryczna” podkowa. Od 1957 nie było już bieżni, a 7 lat później w jej miejscu powstały dodatkowe rzędy przybliżające widzów do obniżonego w tym celu boiska.

Pod koniec lat 60. stadion osiągnął szczytową pojemność ponad 69 tysięcy widzów, a progu 70 tys. nie udało się osiągnąć do dziś. Przeciwnie, z powodu zmian w regulacjach obiekt skurczył się znacząco.

Największa modernizacja w historii ruszyła dopiero w 2001 roku, gdy przesunięto ulice ograniczające stadion od wschodu i zachodu. Na zachodzie powstał wielki budynek z lożami, a na trybunach wydzielono odkryty sektor biznesowy.

Ryan Field, Evanston, Illinois (47 130)

Zlokalizowany na północy aglomeracji Chicago stadion należy do najstarszych w mieście. Jego początki sięgają 1905 roku, gdy powstały w tym miejscu pierwsze drewniane trybuny dla ok. 10 tys. widzów. Inicjatorem ich budowy był burmistrz Evanston William Dyche. On też stał za rozpoczęciem budowy nowego obiektu w tym samym miejscu w 1925 roku.

Wart ponad 1,5 mln $ obiekt należał do najlepszych stadionów akademickich w kraju, gdy otwierano go w 1926. Pierwotnie mieścił ok. 25 tys. widzów, ale po rozbudowach i dołączeniu południowego łuku zbliżył się do progu 50 tysięcy tuż po II wojnie światowej.

Trybuny na planie podkowy są widoczne również w dzisiejszym zarysie obiekt. Ten jednak znacząco zmienił się dzięki wielkiej modernizacji z 1996 roku. Trybuny wzdłuż boiska otrzymały wtedy nietypowy kształt. Zachodnia z górnym poziomem na planie półksiężyca należy do najbardziej oryginalnych wśród stadionów nie tylko w USA.