To tylko trzy stadiony marokańskiej ekstraklasy, ale świetnie pokazują, jaka przepaść dzieli najlepsze i najgorsze areny w tym kraju. Od niedoszłego gospodarza Mundialu po… „składaki”.

Stade Adrar, Agadir (45 480)

Zadanie zaprojektowania nowego głównego stadionu dla Agadiru zostało ogłoszone jeszcze w 1999 roku, gdy Maroko walczyło o miano pierwszego afrykańskiego organizatora Mistrzostw Świata. Już wtedy umowę zdobyło konsorcjum włoskiego Gregotti Associati  Intl. oraz marokańskiego Sâd Benkirane.

Ten sam projekt, choć zmodyfikowany, Maroko wystawiło w walce o Mundial 2010. Tym razem, by zwiększyć szanse na wygraną, formalnie rozpoczęto prace przygotowawcze jeszcze w 2003 roku. Głosowanie wygrała RPA, definitywnie grzebiąc szanse Maroka na organizację imprezy na parę dekad.

Mimo to budowa ruszyła oficjalnie zaledwie trzy tygodnie po wyborze RPA, w czerwcu 2004. Tyle że stadion nie był już priorytetem, finansowanie szybko zawieszono i budowa stanęła do 2007, gdy arena miała pierwotnie być otwarta. Od 2007 udało się zakończyć prawie całą konstrukcję trybun, gdy w 2009 kurek z pieniędzmi znów się zakręcił. Ostatecznie dopiero organizacja Klubowych Mistrzostw Świata 2013 pozwoliła ukończyć inwestycję wartą ostatecznie 860 mln dirhamów (ok. 330 mln zł).

© Groundhopping Merseburg

Tak niska cena za stadion o pojemności 45 tys. miejsc mogła zostać osiągnięta dzięki maksymalnemu wykorzystaniu dostępnych na miejscu materiałów. Wykopaną w miejscu niecki ziemię wykorzystano do wypełnienia nasypów, w których jednak udało się wyżłobić całkiem sporo – zacienione promenady dla kibiców oferują pełną infrastrukturę wymaganą przez FIFA. Z powodu niewielkich opadów w Agadirze stadion ma zadaszenie jedynie nad główną trybuną, gdzie jest ono wymagane przepisami. Pozostałe miejsca są odkryte.

Pod względem estetycznym stadion „broni się” świetnie mimo niskiej ceny. Ponieważ Agadir leży na skraju masywu górskiego, ukształtowanie terenu zmienia się tu dynamicznie i stadion ukształtowano na podobieństwo okalających go wzgórz. Nasypy ziemne pokryły kamienne stopnie, wtapiając stadion w okolicę i nadając mu przez stopniowanie elewacji ciekawej geometryczności poszczególnych elementów.

Rolę gospodarza pełni znany klub Hassania (HUSA), jednak już w dniu otwarcia oprócz meczu klubowego odbyło się także spotkanie Maroko-RPA. Dwa miesiące po otwarciu na stadion zawitały mecze Klubowych Mistrzostw Świata 2013.

Stade du 18-Novembre, Al-Chamisat (10 000)

© Groundhopping Merseburg

Najważniejszy i najnowocześniejszy stadion w Al-Chamisat mieści się przy głównej arterii przecinającej miasto z północy na południe, będącej częścią ważnej drogi krajowej. Właśnie od strony tej ulicy znajdują się imponujące główne bramy stadionu w kształcie arkad, prowadzące na wschodnią trybunę. Sama trybuna również jest zwieńczona arkadami. To jedna z zaledwie dwóch trybun na stadionie, ta zajmowana przez dopingujących kibiców.

Po zachodniej stronie znajduje się główna trybuna z niewielką zadaszoną częścią, obejmującą ok. 300 osób. Nominalnie ten skromny obiekt mieści 10 tys. widzów, jednak po instalacji krzesełek w 2013 jego realne rozmiary (wg międzynarodowych standardów) są znacznie mniejsze. Na zachodniej trybunie jest 1141 krzesełek, a na wschodniej 1525.

Istnieje plan rozbudowy obiektu przez zabudowę południowego, a docelowo też północnego łuku.

Stade du Phosphate, Churibka (10 000)

© Groundhopping Merseburg

Choć większość ulic tego prawie 200-tysięcznego miasta w Maroku jest zabudowana bardzo gęsto i trudno o skrawek zieleni, na południowy wschód od centrum powstała enklawa sportu i rekreacji, Complexe Sportif du Phosphate.

Właśnie tu znajduje się stadion zdolny organizować mecze najwyższej krajowej ligi. Po zachodniej stronie oferuje niewielki i zadaszony sektor gości, a także szerszą trybunę główną klubu gospodarzy, Ittihad. Na wschodzie i południu stoją odkryte i pozbawione krzesełek trybuny dla pozostałych widzów.