Wszystkie mają pojemności w okolicy 20 tysięcy, żaden nie był drogi i żaden nie jest supernowoczesny. Ale kibice je kochają, bo to właśnie na takich stadionach dzieje się najwięcej w krajowej piłce.

Estádio Boca do Lobo, Pelotas (23 336)

Tereny przy reprezentacyjnej alei Bento Gonçalvesa w ścisłym centrum Pelotas pierwotnie należały do klubu Internacional, który jednak w 1908 połączył się z innym zespołem, tworząc EC Pelotas. Wówczas powstała drewniana trybuna z dachem, mieszcząca ok. 800 osób.

Ponieważ stadion znajdował się u zbiegu istotnych ulic, które z lotu ptaka przypominały paszczę wilka, obiekt nazwano Boca do Lobo. Z biegiem lat zaczął też groźne miejsce przypominać atmosferą. W 1917 doszło do kompletnej przebudowy, wskutek której Pelotas otrzymało jeden z najlepszych stadionów w całej Brazylii. Zwarte trybuny zamknięte w ciasnym kwartale przyjmowały tu wielkie zespoły, jak reprezentacja Argentyny. Od 1948 r. stadion oferował również sztuczne oświetlenie.

Dzisiejszy kształt stadionu to skutek reform rozpoczętych w 1962 roku. Wtedy klub, będący właścicielem od 1944, otrzymał infrastrukturę dla piłkarzy i administracji. W 1977 doszło nowe oświetlenie, w 1988 południowa trybuna z dwoma piętrami lokali użytkowych na zapleczu. Trybuna północna doszła jako ostatnia, w 2002 roku.

Co ciekawe, żadna z trybun Boca do Lobo nie obejmuje swoim rozmiarem długości ani szerokości boiska. Stadion dzieli bowiem działkę z ponad 20 podmiotami komercyjnymi. W narożnikach na południowym wschodzie i północnym zachodzie są stacje benzynowe, a po drugiej przekątnej – restauracje.

Estádio Presidente Vargas, Fortaleza (20 268)

Zbudowany w 1941 roku stadion miejski w Fortalezie jest najbardziej centralnie położonym dużym obiektem sportowym tego 2,5-milionowego miasta. Znajduje się w starej części, otoczony głównie niską zabudową jednorodzinną.

Choć od otwarcia wielkiego Castelao nie pełni reprezentacyjnej funkcji w regionie, od otwarcia aż do dziś pozostaje czołowym stadionem ligowym. Swoje mecze regularnie rozgrywają na nim aż trzy kluby, a kolejne dochodzą do nich sporadycznie. Typowo piłkarski układ i bardzo zwarte trybuny sprawiają, że wielu kibiców uważa – jak mówią o nim potocznie – „PV” za najlepszy miejscowy stadion.

W latach 2008-2011 przeszedł gruntowną modernizację. Po wyposażeniu w krzesełka pojemność spadła do 20 tysięcy, ale wzrósł komfort. I mimo niskich trybun nie zepsuła się widoczność, ponieważ stary wysoki płot zamieniono szklanym ogrodzeniem. Trybuna główna otrzymała z kolei nowy dach. Projekt wart 48 mln reali pozwolił stadionowi stać się jednym z ośrodków treningowych podczas Pucharu Konfederacji 2013 oraz Mistrzostw Świata 2014.

Estádio Joaquim Henrique Nogueira, Sete Lagoas (18 870)

Dla niewielkiego klubu Democrata FC przeprowadzka ze stadionu o pojemności 2 tys. miejsc na nową arenę dla ponad 18 tysięcy była sporym wyzwaniem. Nie tylko logistycznie, ale i finansowo, ponieważ klub sam zbudował swój nowy stadion. Na starcie odpadł koszt gruntu, ponieważ ten został przekazany za darmo przez późniejszego patrona stadionu, Joaquima Nogueirę.

By zminimalizować koszty, nowy obiekt powstał poprzez wydrążenie wzgórza. Dzięki temu trzy największe trybuny powstały na zboczach, a jedynie niewielka główna stanęła na konstrukcji z żelbetu. Otwarcie nastąpiło po zaledwie roku, a gospodarze zdominowali utytułowane Atletico Mineiro.

Dzięki wciągnięciu na listę potencjalnych centrów treningowych Mistrzostw Świata 2014 stadion został dofinansowany przez władze miasta. Otrzymał maszty oświetleniowe, krzesełka, nowe bramy, a także dwie skromne trybuny odkryte po obu stronach istniejącej głównej. Całość prac pochłonęła ok. 16 mln reali.

W 2012 roku stadion przeznaczono do zlicytowania po tym, jak jeden z wykonawców nie mógł wyegzekwować zapłaty. Wywoławcza cena 19 mln reali nie wzbudziła jednak zainteresowania. Po obniżeniu kwoty o ponad połowę do ponownej aukcji nie doszło – została wstrzymana przez sąd.

Stadion formalnie wciąż należy do „Demokratów”, choć jest wykorzystywany przez różne kluby. Zwłaszcza w okresie przygotowań do Mistrzostw Świata kluby z Belo Horizonte grały tu w roli gospodarzy.