Jeden z największych brakujących w naszej bazie włoskich stadionów od dziś można podziwiać wśród prezentacji. A że Włosi strzelili Niemcom dwa gole, mamy też mniejszy stadion z Fano.

Stadio Pino Zaccheria

Zaczęło się od drewnianej trybuny w 1925 roku i oficjalnego utworzenia tu stadionu miejskiego trzy lata później. Pierwszy betonowy sektor powstał już w 1932. W 1937 drewnianą trybunę zastąpiła kolejna konstrukcja z żelbetu, na tyle odległa, by zmieściła się bieżnia. W ramach odbudowy po wojnie powstały też łuki za bramkami i bryła była kompletna.

Ale stosunkowo niedługo, bowiem już w 1964 ruszyła likwidacja bieżni. Nieoczekiwanie na pierwszą trybunę bliżej boiska przyszło czekać do 1974 (wschodnia), a kolejne dwie – na łukach – powstały w 1980. Pięć lat później doszło sztuczne oświetlenie. Wreszcie, we wrześniu 1991 zakończyła się rekonfiguracja i dzięki imponującej trybunie głównej (zachód) stadion ponownie był kompletny.

Ostatnia istotna zmiana to instalacja krzesełek w 1998 roku, od kiedy stadion służy nie tylko miejscowemu US Foggia, ale też imprezom rozrywkowym, by wymienić tylko koncert Erosa Ramazotti z 2010.

Stadio Raffaele Mancini

Skromny obiekt w Fano powstał jeszcze w 1930 roku, ale do dziś nie doczekał się znaczących zmian. Dużą modernizację przeszła tylko trybuna główna, która otrzymała zadaszenie, a pod nim ponad 500 krzesełek. Poza nią są dwie trybuny odkryte – jedna naprzeciwko i jedna za bramką.

W chwili powstania stadion nosił nazwę Borgo Metauro, ale z czasem nadano mu patronat kończącego tu karierę piłkarza, Raffaele Manciniego.