Mówi się, że Chińczycy umieją skopiować wszystko. W takim razie przeszli samych siebie, bo w mieście Nantong stanął niedawno stadion, który pokryła kopuła łudząco podobna do tej z japońskiej Oity.

Japoński stadion nazywany ze względu na kształt „Wielkim Okiem” słynie na całym świecie z jedynego w swoim rodzaju zadaszenia. Konstrukcję dachu utrzymuje osiem potężnych łuków – siedem w poprzek boiska i jeden ułożony do nich prostopadle. Razem tworzą ramę, która utrzymuje zarówno stałe zadaszenie, jak i dwa wielkie płaty, działające jak powieki – zasuwające się nad boiskiem.

To właśnie „powieki” są najbardziej charakterystyczną częścią dachu – ich wciąganie nad boisko odbywa się dzięki stalowym linom, a opadają samoczynnie zgodnie z przyciąganiem ziemskim, spowalniane jedynie przez stopniowe rozluźnianie lin.

Sęk w tym, że od roku to zadaszenie nie jest już jedyne w swoim rodzaju. Kopia dzieła Kisho Kurokawy powstała w mieście Nantong na wschodzie Chin. Jak na ironię, „bliźniaki” dzieli tylko tysiąc kilometrów morza – Nantong jest jednym z najbliższych Japonii wielkich miast. Oba obiekty łączy pojemność, bo choć ten w Japonii podczas Mundialu 2002 mieścił ponad 43 254 widzów, to później jego pojemność spadła. Dziś ma 34 000 miejsc stałych i kolejne 6000 tymczasowych. Ten w Chinach stałych miejsc ma 32 244. Poniżej można zobaczyć podobieństwo w ogólnym kształcie na zdjęciach satelitarnych:

Oczywiście dachy nie są identyczne – ten w Nantong stanowi ewolucję swojego pierwowzoru. Po pierwsze, nie ma tu wielkiego łuku biegnącego wzdłuż stadionu nad środkiem boiska. Są za to dwa inne łuki, dzięki czemu boisko jest bardziej odsłonięte.

Mniejszy jest też dach. Między przekryciem a trybunami jest znacznie większy prześwit niż w Oicie, pozwalając na lepszy dopływ powietrza. To o tyle ważne, że Oita Stadium ma problemy z murawą podobne do tych z Poznania – rozmiary dachu i jego zwartość ograniczają cyrkulację powietrza i utrudniają rozwój trawy. Ta była kilkakrotnie wymieniana i wciąż jest daleka od ideału.