Bywa nazywany jednym z azjatyckich stutysięczników, ale jego pojemność jest nieco mniejsza. Rozmiary mimo wszystko imponujące. Był za nie zresztą krytykowany, a mimo to komplety publiczności nie są tu wcale rzadkością.

Budowany przez największy narodowy koncern budowlany narodowy stadion Malezji od początku miał być dumą nie tylko Kuala Lumpur, ale też całego kraju. Inwestycja w latach 1992-1997 była realizowana z myślą o Igrzyskach Wspólnoty Narodów 1998. Wtedy też znalazła się w ogniu krytyki, a argumentem sceptyków była skala przedsięwzięcia. Po co stosunkowo niewielkiemu narodowi malezyjskiemu tak duży obiekt sportowy? Z jednej strony argument zasadny, bo pod względem populacji Malezja jest podobna do Polski, a Kuala Lumpur do Warszawy. Czy w Warszawie potrzebny jest stutysięcznik? Zdecydowanie nie.

Ale Malezja to nie Polska. W latach 90. kraj bardzo umocnił się jako jeden z „azjatyckich tygrysów”, co zostało udokumentowane kilkoma wielkimi inwestycjami. Dość powiedzieć, że wkrótce po otwarciu wielkiego stadionu w Bukit Jalil, kilkadziesiąt kilometrów dalej otworzono najwyższe budynki świata – Petronas Towers. Z kolei rok później do tej dwójki dołączył znany tor wyścigowy w Sepang. To nie tylko pokaz gospodarczych możliwości jednego z najbogatszych krajów w regionie, ale też część nowego wizerunku kraju, który miał uczynić z Malezji regionalne centrum ruchu turystycznego.

Budowa stadionu narodowego przebiegała bardzo szybko – inwestycję udało się zakończyć 3 miesiące przed terminem i użytkowanie zainaugurowano 1. stycznia 1998. Stadion nie był jednak jedynym wielkim obiektem sportowym otwartym w Bukit Jalil (20 km na południe od Kuala Lumpur). Jest centralną areną Kompleksu Sukan Negara – narodowego centrum sportu w Malezji. Obok niego stoi hala widowiskowa o pojemności 16 000, stadion do hokeja na trawie (12 000), narodowa pływalnia, hala do squasha oraz szereg mniejszych obiektów. Oficjalne otwarcie całości miało miejsce 11. lipca 1998. Ośrodek jest doskonale skomunikowany ze stolicą, z którą łączą go aż cztery połączenia autostradowe oraz linia szybkiej kolei.

Po wejściu do kompleksu sportowego rzuca się w oczy wielka brama z lokalnymi zdobieniami. Tuż za nią znajduje się pomnik, przedstawiający „keris” - tradycyjny malajski sztylet, symbolizujący walecznego ducha sportu. Do bramy, a dalej do stadionu, prowadzi wielki zespół fontann. Nocą obiekt jest podświetlony na wiele kolorów, a otacza go obszerny park.

Sam stadion z zewnątrz nie robi wielkiego wrażenia pod względem estetyki, choć np. w głównych podporach trybun zastosowano tradycyjne dla miejscowej architektury ostre łuki, a kaskadowych schodach wokół trybun regionalną ornamentykę. Obiekt zajmuje 76 000 m² i powstał na planie owalu. Jest wielofunkcyjny – poza boiskiem piłkarskim jest tu 9-torowa bieżnia, kolejna – boczna – do rozgrzewki, a pod trybunami znajduje się wiele pomieszczeń niezbędnych do rozgrywania na stadionie innych dyscyplin lekkoatletycznych. Zaplecze trybun tworzą również pomieszczenia konferencyjne, które na co dzień mają generować zyski.

Bardzo efektowne są trybuny. Aż trzy wysokie poziomy piętrzą się nad polem gry, a nad nimi zawisła samonośna konstrukcja zadaszenia, przykrytego płatami z lekkiego poliuretanu. Gdy nie ma widzów, krzesełka przedstawiają dynamiczny wzór, który ma być „sportową wariacją” na temat barw narodowych („Jalur Gemilang”) ukazanych w ruchu. Co ciekawe, mimo dużego oddalenia trybun, widzowie na dwóch górnych kondygnacjach mają dobrą widoczność, ponieważ drugi i trzeci poziom bardzo mocno zachodzą na najniższy, przybliżając widownię do zawodów. Za bramkami tylko najniższe trybuny tworzą zamknięty pierścień, a dwa wyższe poziomy są przerwane, by zrobić miejsce dla olbrzymich telebimów.

Problematyczna jest sprawa faktycznych rozmiarów trybun. Według wielu stadion jest stutysięcznikiem, a niektóre media podają nawet pojemność na poziomie 100 200 widzów. To jednak najprawdopodobniej przekłamanie wynikające z połączenia bardzo ogólnych i nieprecyzyjnych oficjalnych informacji (100 000 miejsc oraz – lub „w tym” – 200 dla niepełnosprawnych). Precyzyjna liczba krzesełek oraz foteli w centralnie umieszczonej strefie VIP jest jednak znacząco niższa – to 87 411.

Mimo tej różnicy do zapełnienia jest bardzo duża liczba miejsc. A jednak komplety publiczności nie są tu rzadkie. Część z nich miała miejsce na koncertach (grała tu m. in. Gwen Stefani), część na spotkaniach religijnych, ale większość na imprezach sportowych. Wielkich wrażeń swoim kibicom dostarczał bardzo popularny klub Selangor FC (przyjeżdżało za nim po kilkadziesiąt tysięcy kibiców), a od otwarcia na stadionie odbywają się wszystkie krajowe finały piłkarskie. W 2007 roku tu rozegrano też Puchar Azji, tutaj też dwukrotnie przyjeżdżał na tournée Manchester United, zapełniając obiekt w pełni. Wreszcie w grudniu 2010 właśnie w Bukit Jalil Malezja ograła Indonezję 3:0, zapewniając sobie pierwsze w historii mistrzostwo Azji Południowo-Wschodniej.