Stadio Luigi Ferraris – opis stadionu

Pierwsze trybuny w tym miejscu mieściły ok. 25 tys. widzów i zostały otwarte w 1911 roku, czyniąc obiekt najstarszym istniejącym do dziś we Włoszech. Wówczas miał jeszcze bieżnię lekkoatletyczną, ale plany jej usunięcia pojawiły się bardzo szybko.

Już w 1920 roku klub Genua jako właściciel obiektu rozpoczął przebudowę. Niestety, sytuacja finansowa zespołu umożliwiła dokończenie przebudowy dopiero w 1932. Wówczas trzy trybuny zostały wzniesione po każdej stronie za wyjątkiem wschodniej. Powstała wtedy fasada głównej trybuny pozostała ocalona do dziś. Przy trybunie północnej zakopano nadany pośmiertnie medal za odwagę dla Luigiego Ferrarisa, kapitana Genui zabitego w I wojnie światowej. Obiekt przyjął jego imię.

Dzięki nowoczesnej infrastrukturze odbył się tutaj mecz Mistrzostw Świata 1934, ale rekord widowni ustalono znacznie później. W 1982 roku derby między Sampdorią a Genuą oglądało tu 57 815 widzów, w tym ok. 2 tys. bez biletów. Mówi się także o 60 tysiącach podczas meczu Włochy-Portugalia w 1949, ale brak potwierdzenia dla tej liczby.

Stadion został kompletnie przebudowany trybuna po trybunie w latach 1987-1989, umożliwiając obu klubom rozgrywanie meczów w trakcie prac, a w 1990 przyjęcie kolejnego Mundialu w mieście. Wizja Vittorio Gregottiego należała do najbardziej oryginalnych wśród stadionów świata – później autor korzystał z niej w Nimes i Marakeszu. Zadaszone są aktualnie niemal całe trybuny, z wyłączeniem jedynie 15 najniższych rzędów.