Dziś pakiet trzech ciekawych stadionów z Polski, z których jeden ma skaczącą trybunę, drugi jedną z najdziwniejszych, jakie wiedzieliśmy, a trzeci… trzeci też coś pewnie ma.

Stadion Falubazu

Kiedy powstawał w 1926 roku, był lekkoatletycznym stadionem w Niemczech. Ale po II wojnie światowej sytuacja się zmieniła. Grünberg zmienił nazwę na Zielona Góra (oba znaczą to samo), a stadion w leśnej otulinie z lekkoatletycznego zmienił się na żużlowy. Niezmiennie rozgrywano na nim jednak mecze piłkarskie, które dopiero z czasem przeniosły się na inne obiekty.

Pierwsze znaczące modernizacje ruszyły od meczów żużlowych w 1946 roku, ale dopiero w 1957 powstał profesjonalny tor z wieżyczką. W 1963 za torem usytuowano trybuny na ok. 10 tys. widzów. Generalny remont z nowym budynkiem dla sportowców nadszedł w 1974, a budynek ten zburzono w 2007, stawiając klubowe biura połączone z trybuną VIP. Pojawiły się również maszty oświetleniowe, a rok później telebim.

Na początku 2010 r. ruszyła budowa pierwszej tak dużej żelbetowej trybuny – na południowo-wschodnim łuku zaczęły powstawać jednopoziomowe sektory dla 6 tys. widzów. Nowa trybuna stała się jednak przedmiotem poważnych kontrowersji, gdy okazało się, że dach (choć bardzo niewielki) kołysze się od podskoków kibiców. Konstrukcję wzmocniono.

W 2012 roku ruszył kolejny etap przebudowy, w ramach którego przedłużeniem nowego łuku ma zostać trybuna południowa, z wieżyczką sędziowską.

Stadion Leśny w Sopocie

Gdy go otwierano w 1926 roku, miał inną nazwę i zupełnie inny kształt, ale już wtedy był miejscem wyjątkowo urokliwym. Stadion jest zlokalizowany w niecce Doliny Owczej na zachodzie Sopotu i otoczony z trzech stron zalesionymi zboczami.

Choć potencjalnie może być obiektem piłkarskim, centralną rolę odgrywa lekkoatletyka, podczas gdy futbol przeniósł się na pobliskie boisko treningowe. Na stadionie poza bieżnią jest kort tenisowy oraz skocznie i rzutnie.

Absolutnie wyjątkowa jest mieszcząca ogromną większość widzów południowa trybuna. Choć oparta o zbocze, ma stalową konstrukcję (zamiast tradycyjnych wylewek w zboczu) z nieregularnym podziałem na sektory i układem dróg ewakuacyjnych. Dzięki temu bardzo stroma trybuna nie tylko zapewnia bardzo dobrą widoczność, ale też należy do najciekawszych konstrukcji tego rodzaju w kraju.

Po przeciwnej stronie placu gry znajduje się bardzo skromny sektor z miejscami siedzącymi, a także urokliwa siedziba Sopockiego Klubu Lekkoatletycznego.

Stadion Carbo Gliwice

W latach 1960. na boisku przy ul Nowotki (dziś Lekarska) swoje mecze rozgrywał wiejski zespół Unia Ostropa, który w 1972 zastąpiło Carbo Gliwice. Klub miał silnego partnera w Kopalni Węgla Kamiennego Gliwice i dzięki niemu udało się w latach 1980 zbudować przy boisku trybuny stojące do dziś.

Z jednej strony, przy siedzibie klubu, stoją dwie bliźniacze trybuny oparte na wale, połączone kładką. Może na nich usiąść do 860 widzów. Z drugiej na całej długości znajduje się skromny nasyp z trzema rzędami dla widzów. Do dziś tylko w 1/3 został on wyposażony w krzesełka (165). Niestety zapaść w przemyśle górniczym w latach 1990. sprawiła, że gruntownych modernizacji nie było.